Steffen Popp, Ποιήματα

Steffen Popp, Ποιήματα


Η μνήμη αυτή τελειώνει στη θάλασσα

Περπατάς στο αλάτι. Άνεμος πελαγίσιος, θαλάσσιοι ελέφαντες.
Λησμόνησα αργότερα τα μυστικά ονόματα του φλοίσβου -
εσύ ψηλαφώντας την άμμο, ξύλα νεκρά
που ξεβράζει η θάλασσα όταν έχει καιρό.
Εσύ δεν είσαι εδώ απλά ένας φίλος,
μια ανάμνηση απ΄το χρυσό μου άλμπουμ.
Αυτό που πέφτει απ΄τα χέρια θα σχηματίσει την άμμο,
θαμπώνουν οι κινήσεις, οι χειρονομίες χωνεύονται στο σκοτάδι,
η νύχτα ανοίγει ακόμα μια φορά το σύμπαν,
τ΄αστέρια είναι φώτα τεχνητά,
που στήνουν όμως πάλι σκοπιές στο μυαλό σου,
που είναι αλλού.
Παίρνεις μαζί σου φεύγοντας σπάνια φυτά και πέτρες,
οδηγείς τη χελώνα δεμένη με γαλάζια κλωστή΄
δεν είμαι σίγουρος, αν είναι ο κόσμος
που βυθίζεται τραβώντας απ΄ το δέρμα μου αυτό το νήμα
ή ένας χαμένος δαίμονας,
ένα πλαστικό ερπετό των παιδικών μου χρόνων.


*
Silvae (με ξέφωτο)

Ρετσίνι τρέχει απ΄τα δέντρα. Το δάσος όπως πάντα απλώνεται
ξυλώδες και πράσινο μπρος στο παράθυρο μου,
το ίδιο όπως και σ΄όλο τον κόσμο,
εκεί όπου δεν υπάρχουν χωράφια, ούτε κήποι,
ούτε και σπίτια σαν το δικό μου.
Καμιά φορά περνά κάποιο ζώο. Κάτω από την ομπρέλα των φύλλων
ένας πυρόχρωμος στόχος
με τις λίγες επιτυχημένες βολές της περασμένης χρονιάς.
Δυο γέρικα άλογα
σέρνουν κλαδιά απ΄το σύδεντρο που τα΄σπασε ο αέρας. Με το σκοτάδι
καταφθάνουν κυνηγοί. Τα αθλητικά παπούτσια τους,
κίτρινα,
φωσφορίζουν.

*

Η θάλασσα με κατοικεί όπως το φως μια πόλη

Έφεγγαν τ΄ανοικτά μπαλκόνια νησίδες στην άκρη της πόλης,
τριγύρω ο αέρας, ένα οχηματαγωγό, εκείνη μάλλον κοιμόταν΄
ακούμπησα το κεφάλι στον κόρφο της,
βρήκα να περνά ένα ρεύμα - το καθεστώς των ποταμίσιων νερών
κάτω απ΄τις γέφυρες - και στις σήραγγες
βρήκα τα όργανα:
σειρές από φώτα σε κίνηση.
Στο λιμάνι
μόνος με το νερό που βγαίνει στη στεριά΄
γερανοί καθήλωναν την ήπειρο
στα όριά της. Στο βάθος
βρίσκονταν σε δράση
τα πέλαγα.

*
Ελεγεία για την Κ.

Κουρασμένα είν΄τα μάτια μου, κουρασμένα. Κουρασμένα
όπως οι Άλπεις. Μια μαγεμένη διαδρομή
από χρόνια το πρόσωπό μου,
εκτάσεις που επάνω τους κοιμήθηκα -
λαμπιόνια κίτρινα, μια αινιγματική γιορτή παιδιών,
τριγύρω μου όλα- έξω από μένα - , ένα φράγμα
που μέσα του φέγγουν τις νύχτες πλημμυρισμένα χωριά.
Η γη προσφέρει χρώματα,
το δέρμα ενότητα,
στα περιβόλια τα δέντρα εξοπλίζονται
να πολεμήσουν το σύμπαν γενναία -
τριγύρω λιβάδια
τρίβονται στα πόδια μου,
το ποτάμι
στο πλάι μου
έλκεται αδιόρατα
από μια μακρινή θάλασσα.

*
Υποσημειώσεις από αρχαίο τετράδιο

Απορείς με τον κάμπο. Στάχτη:
η ποσότητα γκρίζου στις στρώσεις της σημαίνουν «Ρώμη»,
«Βόννη» σημαίνει ένα έγκλειστο απολίθωμα
το φυλαχτό μιας εταίρας ζεστό
από τη θέρμη που περνά όπως πόθος
από το χέρι σου στο μέταλλο
το δόντι ενός πολεμικού ελέφαντα που σε αγγίζει
δημιουργώντας ρήγματα, ρωγμές
ανέβα στ΄άλογο, ταξίδεψε στον κόσμο, σου λέει . Βρες την καρδιά
που επάνω της κρεμόμουν, εκείνη που χτυπά για σένα
καιρό!

*
Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης