Reiner Kunze, Ποιήματα

Reiner Kunze, Ποιήματα




Το πατημένο όμως χορτάρι 

I.

Μένεις στην πίσω αυλή του σπιτιού
γι΄αυτό τα μεσάνυχτα
δεν πέφτει φως από το δρόμο
στη σκάλα που οδηγεί σε σένα
προχωρώ λίγα βήματα σε χαλίκια
χτυπώ το πόδι στο ξύλο
του πρώτου σκαλοπατιού,
ψαχουλεύω, αγγίζω την κουπαστή με τον αγκώνα,
ανεβαίνω νιώθω στο στήθος μια μπάρα
Η σκάλα ανεβαίνει κι άλλο στρίβει
Τεντώνω σαν κεραίες τα δάχτυλα,
ανεβαίνω πιάνω τον κρύο υγρό τοίχο
γυρίζω πάλι στη στροφή
ανεβαίνω
μέχρι που δεν υπάρχουν άλλα σκαλοπάτια
Το στόμα σου είναι πουλί
ανάμεσα σε δυο φτερουγίσματα
Το στόμα σου πρέπει να πετάξει


II.

Το πρωί στέκεται στη σκάλα
περιμένει
Κλείνω την πόρτα σιγά
Σε μια ώρα
Θα κατεβαίνεις τη σκάλα
πηδώντας όπως εγώ
Στο δρόμο
θα πατάμε τα χαλίκια,
το πατημένο όμως χορτάρι
πάλι θα σηκωθεί

*
Κουβέντα μ΄ένα κότσυφα

Χτυπώ την πόρτα του κότσυφα
Ανασηκώνει τους ώμους
Εσύ; ρωτά
Του λέω: είναι άπνοια
Τα δέντρα
υμνούν το τραγούδι της κάμπιας, μου λέει
Του λέω: …της κάμπιας;
Οι κάμπιες δεν τραγουδούν
Δεν πειράζει, μου λέει,
είναι όμως πράσινες

*
Το τέλος της τέχνης

Απαγορεύεται, είπε στον αγριόγαλο η κουκουβάγια,
απαγορεύεται να υμνείς τον ήλιο
Ο ήλιος δεν είναι σημαντικός
Ο αγριόγαλος αφαίρεσε
τον ήλιο από το ποίημά του
Είσαι καλλιτέχνης,
είπε η κουκουβάγια στον αγριόγαλο
Κι απλώθηκε ένα ωραίο σκοτάδι

*
Καβαλάρης ανάμεσα στη μέρα και την πράξη

Τα πουλιά κουρελιάζουν τον ύπνο
Οι σκέψεις
σπιρουνίζουν την καρδιά
Γίνονται καπνός, ενώ εγώ ακόμα
είμαι ξαπλωμένος
Θα την ξεκάνουν την καρδιά στο τρέξιμο, αν
δεν σηκωθώ

*
Σε σχέση με την αναγκαιότητα της λογοκρισίας

Ρετουσάρονται
όλα
Μόνο
το αρνητικό μέσα μας
όχι

*
Ευαίσθητοι δρόμοι

Ευαίσθητη
είναι η γη πάνω από τις πηγές: κανένα δέντρο δεν πρέπει
να κοπεί, καμιά ρίζα
να ξεριζωθεί:
Οι πηγές μπορεί
να στερέψουν
Πόσα δέντρα
δεν κόβονται, πόσες ρίζες
δεν καταστρέφονται
μέσα μας

*
Η αγάπη

Η αγάπη
είναι ένα άγριο ρόδο μέσα μας
Απλώνει τις ρίζες της
στα μάτια,
το βλέμμα του αγαπημένου όταν συναντούν
Απλώνει τις ρίζες της
στα μάγουλα,
σαν νοιώσουν την ανάσα του αγαπημένου.
Απλώνει τις ρίζες της
στο δέρμα του μπράτσου,
όταν το χέρι του αγαπημένου το αγγίξει
Απλώνει τις ρίζες της
μεγαλώνει θεριεύει
και ένα βράδυ
ή ένα πρωί
νοιώθουμε μόνο:
χώρο απαιτεί
εντός μας

Η αγάπη
είναι ένα άγριο ρόδο μέσα μας,
ανεξερεύνητη απ’ το νου
κι όχι υποτελής του

Όμως ο νους
ένα μαχαίρι είναι μέσα μας

Ο νους
μαχαίρι είναι μέσα μας
στο ρόδο για να κόψει
μέσα από εκατό κλαδιά
ένα ουρανό

*

Κωπηλατούν δυο

Κωπηλατούν δυο
μια βάρκα,
ο ένας
γνώστης των αστεριών,
ο άλλος
ειδικός στις θύελλες,
ο ένας μέσα από τ’ αστέρια
θα οδηγεί,
ο άλλος θα οδηγεί
μέσα απ’ τις θύελλες
και στο τέλος τελείως στο τέρμα
η θάλασσα στη μνήμη
θα είναι μπλε

*

Φιλοσοφία
(για την Ελίζαμπεθ)

Αντέχουμε το μεσημέρι,
που ο πέτρινος νόμος των όχθεων
αφήνει να κυριαρχήσει η απαλότητα του χορταριού
Η υγρασία των βράχων και το σραφτάλισμα
του ήλιου
που πέφτει απ’ τα φύλλα,
είναι σαλαμάνδρες
που κείτονται επάνω στις γυμνές μας πλάτες
και λαγοκοιμούνται
Το νερόχορτο σιωπά
αμέτρητα άνθη
Ο γείτονας καρφώνει γύρω από τη λεξούλα "δικό μου"
μπροστά στις φράουλες
ένα φράχτη
Στον Τάγια, λες, σε κατακλύζει
"ένας ακαθόριστος πόθος"

Ας μπούμε στο ποτάμι,
τον πόθο να ορίσουμε

Σ.τ.μ: Τάγια, όνομα ποταμού.

*

Πρώτη μέρα της άνοιξης

Γυναίκες σας βλέπω
να πλένετε παράθυρα
Κι ο ουρανός, το αστραφτερό πουλί,
θα γκρεμιστεί στα τζάμια σας πέφτοντας ως το βράδυ
ώσπου
το ξαναμμένο μάτι του ν’ αποκαεί, γκρίζο
τυφλωμένο πουλί, το
μαύρο πουλί που
το κίτρινο μάτι του σας βλέπει γυμνές
Γυναίκες σας βλέπω
να πλένετε παράθυρα
Το βράδυ θα διαδώσουν το φως
όπως λόγια καλά όπως
λόγια ντροπαλά όπως
λόγια που κρύβονται πίσω από χέρι σαν
αθέλητα λόγια
Γυναίκες σας βλέπω
να πλένετε παράθυρα
Για να μην ραπιστούν απ’ τις χιλιάδες της βροχής σταγόνες
τουλάχιστον τη νύχτα την αποψινή, σταυροκοπιούνται
όλα τα παράθυρα

*

Ο μηλοφάγος

Είχες μια κλίση
στα πεσμένα
Σαν να υποκλινόσουν
"Γι αυτά
κανείς δεν κάνει τον κόπο, είν' όμως
τα πιο ώριμα"
Ανέβαινες μεσ’ απ’ την χλόη και τα άγρια χόρτα
σαν μέσα από το χρόνο
ΜΟΥ ΠΕΡΝΑ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ
Σε κάθε μια
δέκα μαύρες σοφίες
Ξινή
‘ναι η εμπειρία όποιου
μόνο στο μήλο του κλαδιού
πιστεύει

*

Ύμνος για μια γυναίκα στην ανάκριση

Άσχημη ήταν, λέει,
η στιγμή της
απογύμνωσης
Κατόπιν
στα βλέμματά τους εκτεθειμένη
τα πάντα έμαθε
για αυτούς

*
Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης