Georg Trakl, Ποιήματα

Georg Trakl, Ποιήματα 


Σήψη

Το βράδυ που τα σήμαντρα διαλαλούν ειρήνη,
Ξωπίσω είμαι απ’ των πουλιών τα θαυμαστά φτερά,
Που όπως πομπές προσκυνητών, ευλαβικές, σε σμήνη,
Σε πλάτη φθινοπωρινά χάνονται λαγαρά.

Αργά περιδιαβαίνοντας το λιόγερμα στον κήπο
Τη φωτεινότερή τους μοίρα σαν σε όνειρο ποθώ
Κι ούτε που νιώθω χρόνου ζύγωμα ή ενός δείκτη χτύπο,
Γι΄αυτό ψηλά στα σύννεφα κι εγώ τ΄ακολουθώ.

Χνότο ανέμου σήψης τότε με ταράζει.
Θρηνεί ο κότσυφας μες στα γυμνά κλαδιά,
Σε σκουριασμένο πλέγμα κόκκινο σταφύλι τρεμουλιάζει,

Ενώ μες στον αέρα σαν θανάσιμος χορός ωχρών παιδιών ανθίζει
Ολόγυρα σε σκούρα στόμια πηγαδιών σαθρά
Γαλάζια μια αστρομαργαρίτα παγωμένη που λυγίζει.

*

Κατάνυξη

Ό,τι από τη νιότη μου να υπάρχει ακόμα μοιάζει,
Είναι η ανάταση ψυχής καμπάνες σαν ηχούν,
Όταν βωμούς στις εκκλησιές πέπλο αχλής σκεπάζει
Και οι γαλάζιοι θόλοι τους τα ουράνια αντανακλούν,

Όταν ακούω το Όργανο σε κάποιο εσπερινό,
Το σβήσιμο το σκοτεινό των ήχων στις πλατείες,
Τον παφλασμό σιντριβανιών γαλήνιο, σιγανό,
Που μοιάζει με παιδιών γλυκές κι άγνωρες ομιλίες.

Ατάραχος σαν σε όνειρο τα χέρια μου σταυρώνω
Και ψιθυρίζω προσευχές που έχω καιρό να πω,
Το βλέμμα απ΄την παλιά βαρυθυμία αμαυρώνω.

Τότε μέσα απ’ τη σύγχυση εικόνων απαυγάζει
Μια γυναικεία μορφή φορώντας πέπλα πένθους
Και εντός μου ρίγος μιαρό με κύπελλο αδειάζει.


*

Ο Άγιος

Μες σε μια κόλαση παθών - έργο δικό του -
Όταν βάρος φρικτών κι ανήθικων εικόνων τον πλακώνει:
Άλλη καρδιά ποτέ σαν την δική του δεν υπήρξε
Από αδύναμες ορμές τόσο γοητευμένη
Κι άλλη καρδιά απ΄ το Θεό τόσο βασανισμένη -
Τα χέρια τα λιπόσαρκα κι αλύτρωτα
Στον ουρανό σηκώνει
Δεόμενος.
Όμως την παθιασμένη, οργιαστική του προσευχή
Μόνο μια δίψα ακόρεστη τυραννική ορίζει,
Κι ή έξαψή της εισορμά
Και πέρατα απόκρυφα διασχίζει,
Μα ούτε
Και του Διόνυσου η βακχική ιαχή
τόσο δαιμονισμένα δεν ηχεί,
Σαν όταν η μαρτυρική του η κραυγή,
Μες σε θανάσιμη έκσταση και λύσσα που αφρίζει,
Εκπλήρωση απαιτεί: Εισάκουσόν με, Μαρία!

*

Χειμωνιάτικο βράδυ
(Δεύτερο σχεδίασμα)

Έξω απ΄το παράθυρο όταν πέφτει το χιόνι,
Και ήχος σήμαντρου μακρύς όταν το βράδυ απλώνει,
Η τάβλα μέσα για πολλούς είν΄ έτοιμη, στρωμένη,
Κι η κάμαρη τούς καρτερεί πλούσια στολισμένη.

Μετά από δρόμο μακρινό κάποιος κοντοζυγώνει
Σε μονοπάτι σκοτεινό την πύλη της αυλής,
Ένα δέντρο της Χάριτος ολόχρυσο φυτρώνει
Κι ανθίζει από τους δροσερούς χυμούς μέσα της γης.

Ο οδοιπόρος σιωπηλός μέσα στο σπίτι μπαίνει
Από κατώφλι που το πέτρωσε ο καημός,
Κι επάνω στο τραπέζι εκεί λαμπρό τον περιμένει
Ψωμί, μα και κρασί λουσμένο μες στο φως.

*
Ένοχοι εγκλήματος

Μαίνεται η νύχτα στη μεριά π΄έσμιξαν τα φιλιά μας, φοβερίζει,
«Ποιός θα σας σώσει απ΄την ενοχή;», κάποιος μας ψιθυρίζει,
Μα εμείς μες σε γλυκούς σπασμούς μιαρής λαγνείας,
«Συγχώρα μας στη σκέπη σου!», ζητάμε της Μαρίας.

Λαίμαργα αρώματα, άπληστα, τα ανθογυάλια βγάζουν,
Τα ένοχα μας μέτωπα στολίζοντας σκεπάζουν,
Κι εμείς εξαντλημένοι μες στην άχνα πνιγερών ατμών,
Στο όνειρο συγχώρηση ζητάμε της Μαρίας των Ουρανών!

Μα η Σφίγγα μπρος στις τύψεις μας πιο σκοτεινή προβάλλει,
Και των Σειρήνων η πηγή πιο δυνατά παφλάζει,
Ώστε η καρδιά μας πιο άνομη μες σε λυγμούς και πάλι:
«Συγχώρα μας στη σκέπη σου, Μαρία!», της κραυγάζει.

*

Ψίθυροι το απόβραδο

Του φθινόπωρου ο ήλιος τρεμοπαίζοντας φθίνει,
Κι οι καρποί απ΄τα δέντρα κυλάνε στη γη,
Μες σε χώρους γαλάζιους κατοικεί μια γαλήνη
Κι ένα ολόκληρο δείλι κρατά η σιγή.

Με μια κλαγγή μεταλλική ο θάνατος ηχεί΄
Το λευκό ζώο θα σωριαστεί, στο χώμα θα τσακίσει
Και το τραγούδι κοριτσιών ηλιοκαμένων -το τραχύ,
Μέσα στων φύλλων τη ροή κι εκείνο θα σκορπίσει.

Το μέτωπο ονειρεύεται χρώματα του Θεού,
Όπως της τρέλας οι φτερούγες απαλά θα το αγγίζουν,
Στο λόφο περιστρέφονται σκιές παντού
Από τη σήψη κυκλωμένες να μαυρίζουν.

Γεμάτο είν΄το δειλινό με ησυχία και κρασί
Κι ήχους πικρούς κιθάρας πονεμένης,
Αχνά σκορπά το φως μια λάμπα και εσύ
Μέσα στο σπίτι σαν στο όνειρο θα μπαίνεις.

*
Φθινόπωρο
Στέκουν στο φράχτη οι ηλίανθοι φεγγοβολώντας
Κι οι άρρωστοι μες στη λιακάδα σιωπηλοί,
Μοχθούν γυναίκες στα χωράφια τραγουδώντας
Και των μοναστηριών το σήμαντρο λαλεί.

Πουλιά για μύθους μακρινούς σου κελαηδούν
Και των μοναστηριών το σήμαντρο λαλεί.
Τα καστανά σταφύλια σήμερα πατούν
Και στην αυλή παίζει γλυκά ένα βιολί.

Μοιάζουν πράοι οι άνθρωποι και γελαστοί,
Τα καστανά σταφύλια σήμερα πατούν.
Διάπλατα είναι οι νεκροθάλαμοι ανοιχτοί
Με ζωγραφιές του ήλιου οι ακτίνες τους κοσμούν.

*
Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης