Durs Grünbein, Ποιήματα

Durs Grünbein, Ποιήματα
 

Τattoo

Ένα είναι σίγουρο:
Το σώμα της τής ανήκει.
Θα ήθελε να κάνει ένα τατουάζ,
Δώρο στον εαυτό της,
Μα η απόφαση είναι δύσκολη:
Πεταλούδα ή καλάσνικοφ;
Γνώριζε πάντα μόνο τύπους,
Που ήθελαν αμέσως να της βάλουν χέρι.
Τώρα όμως έχει να κάνει με το δέρμα της. Εδώ,
Ανάμεσα στη φτέρνα και την κλείδα,
Θα βάλει τη μόστρα. Θα υπογράψει
Στο χρυσό βιβλίο του κορμιού της
Σαν πραγματική σταρ του Χόλυγουντ
Που έχει έρθει επίσκεψη στα πάτρια εδάφη.


*

Έμμηνος ρύση

Τι φευγαλέες υπάρξεις είμαστε! Μετά από μας
Η θέση μας είναι αμέσως πάλι άδεια,
Λες και δεν ζήσαμε ποτέ.
Εμείς οι δύο για παράδειγμα,
Που αφήσαμε το δωμάτιο μετά τον έρωτα, γνωρίζουμε:
Το κρεβάτι με τις κηλίδες των έμμηνων
Μπορεί να θυμίζει οποιονδήποτε. Τι πρέπει να συμβεί,
Μέχρι το αίμα στο εργαστήριο να εξεταστεί και να ληφθούν από τα έπιπλα
δείγματα δέρματος και τρίχες;
Βιασμός, δολοφονία, ανώνυμο έγκλημα;
Και τι θα άλλαζε;
Εμείς δεν θα είμαστε πια εκεί.
Μείνε κοντά μου, ακούς;
Κοντά μου μείνε, σε παρακαλώ. Δεν τα αντέχω άλλο:
Την κόλαση του καθημερινού τρόμου, το θρίαμβο
Της ανταλλακτικής αυτής οικονομίας που όλα τα κάνει μάταια,
Που όλα τα μεταμορφώνει σε προϊόντα,
Που εκκενώνει τόπους.

*

Η ψυχή τρέχει

Υπάρχουν μέρες που το μόνο που βοηθά είναι να τρέξεις να χωθείς
Στο ανθρώπινο πλήθος που ξεχειλίζει στους δρόμους.
Τρέξιμο, τρέξιμο! Έτσι εθισμένος όπως είσαι στα πρόσωπα
Να ανοίξεις διάδρομο στην πυκνή κίνηση.
Τότε η πόλη μοιάζει ανοικτό ψυχιατρείο. Άγνωστος
Κουβαλάς αυτό που μόνο μπορείς να σηκώσεις: της ψυχής σου
το βάρος. Νιώθεις ευχάριστα άδειος.
Υπάρχεις , δεν υπάρχεις – εσύ με όλους τους άλλους μαζί.
Η μοναξιά ήταν το σύνολο που όλοι μοιράζονταν,
Και από την εποχή του σχολείου η πιο μεγάλη απάτη είναι τα Μαθηματικά:
Μια άσκηση να καταφέρεις να εξαφανίσεις ο ίδιος τον εαυτό σου,
Μια διδασκαλία φρικτή που κάθε αλαζονεία θεράπευε.
Η λύση ονομαζόταν τρέξιμο. Τρέξιμο. Απ΄τον εγκέφαλο, από το σβέρκο
Ξεκινούσε διασχίζοντας την πόλη σε ομόκεντρους κύκλους.

*

Παιώνιες

Σιωπή απλώνεται στο διαμέρισμα, οι τοίχοι αχνοφέγγουν.
Τα έπιπλα από χαλυβδοσωλήνα σκαρώνουν κάποιο μυστικό.
Βουβά τα βιβλία στο ράφι επαγρυπνούν σαν φύλακες του χρόνου
Των νεκρών - της ζωής την αντίστιξη.
Επικρατεί διαβολεμένη ησυχία. Μόνο οι παιώνιες ουρλιάζουν.
Τα πέταλά τους σαν ορθάνοιχτα λαρύγγια.
Την ίδια ώρα στο δωμάτιο της η έφηβη κόρη ανακαλύπτει
Τον έρωτα - Durex:
Η άδεια συσκευασία
Πετιέται κάτω απ΄ το κρεβάτι. Το πάθος
Είναι επί του παρόντος ωραίες φράσεις:
Εξαιρετικά απαλά, υπέροχα λεπτά.
Πιπιλιές
Σηματοδοτούν τη μετάβαση στην πραγματικότητα - αιμοδιψή σημάδια.
Το sms διασχίζει το σπίτι αθόρυβα, ξυπνά φαντάσματα,
Ανταλλάσσει απόψεις με τους ζωντανούς, ακυρώνει την απόσταση,
Κάνει οποιοδήποτε πλησίασμα στο χώρο εικονικό. Σιωπή απλώνεται
Στο διαμέρισμα, ενώ οι παιώνιες τινάζουν τα πέταλα.

*
Σόλο με μίμο

Ή μήπως ήταν όνειρο; Τι νόμιζες
Χτίζοντας μια ζωή πάνω σε λέξεις;
Λέξεις που περιστρέφονται γύρω από τα φαινόμενα
Όπως τα ηλεκτρόνια σ΄ένα μοντέλο ατόμου.
Λέξεις που έχουν τις δικές τους διαθέσεις,
Το δικό τους φορτίο, τη λάμψη, το λεξικό τους,
Μια φευγαλέα στον καθένα μας παραμονή …
Που σπάνια ωστόσο ησυχάζουν
Στην περιφέρεια της ψυχής μας.
Κι αν έχει αλήθεια η σιωπή την τελευταία λέξη;
Δεν θέλησε το σώμα μόνο του να είναι ένας μίμος
Στους δρόμους, τυλιγμένο
Στη δική του σιωπή;
Τότε ήταν το μυαλό λοιπόν ένα λουλούδι,
Που άνοιγε στο πάτημα ενός κουμπιού;

*
Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης